Powierzchnia kortu tenisowego
Powierzchnia kortu tenisowego stanowi prostokąt o wymiarach 23,77 metrów długości oraz 8,23 metrów szerokości w przypadku gry pojedyńczej (singlowej) i 10,97 w przypadku gry podwójnej (deblowej). Powierzchnia kortu tenisowego w połowie długości przedzielona jest siatką przymocowaną po obu stronach do słupków na wysokości 1,07 metra. W połowie długości, na środku kortu, siatka ściągnięta jest przy pomocy taśmy do wysokości 0,914 metra. Powierzchnia kortu tenisowego, oprócz linii zewnętrznych ograniczających jego długość oraz szerokość, posiada także tzw. linie serwisowe znajdujące się w odległości 6,40 metrów od siatki. Linia ta przedzielona jest w połowie linią poprzeczną – w ten sposób powstają pola serwisowe, tzw. kara serwisowe (więcej o roli tych pól w części poświęconej zasadom gry w tenisa).
Istotną kwestią dotyczącą powierzchnii kortu tenisowego jest jego podłoże. Międzynarodowa Federacja Tenisa (ITF) dzieli korty ze względu na szybkość nawierzchnii. Pod pojęciem szybkości rozumie się tutaj prędkość odbijania się piłki, co bezpośrednio przekłada się na tempo gry zawodników. Parametr ten można wytłumaczyc następująco: powierzchnia kortu tenisowego z szybką nawierzchnią charakteryzuje się krótkim kontaktem piłeczki z nawierzchnią, co wymusza na zawodniku dużo szybszą reakcję na zagranie przeciwnika. Najpowszechniej spotykana w naszym kraju jest powierzchnia kortów tenisowych z nawierzchnią ceglaną (tzw. „mączka”), którą klasyfikuje się jako wolną. Coraz częściej spotykane są nawierzchnie poliuretanowe (te z większości placów zabaw czy boisk szkolnych), które zakwalifikować możemy jako średnie lub szybkie. Kolejnym typem podłoża powierzchnii kortów tenisowych są nawierzchnie dywanowe. Charakteryzują się niską lub średnią wysokością odbicia piłki, co klasyfikuje je jako korty średnie lub szybkie. Zdecydowanie rzadziej spotykane w Polsce są średnio szybkie nawierzchnie akrylowe (tzw. twarde) oraz szybkie nawierzchnie trawiaste, najbardziej znane z kortów tenisowych londyńskiego Wimbledonu.
Na potrzeby rozgrywek dla najmłodszych, powierzchnia kortów tenisowych jest modyfikowana. Dla dzieci w wieku 7-8 lat rekomenduje się korty o długości między 10,97 a 12,80 metrów, szerokości między 4,27 a 6,10 m. Siatka powinna znajdować się na wysokości od 0,800 m. do 0,838 m. Powierzchnia kortów tenisowych dla dzieci do lat 9 powinna wynosić pomiędzy 17,68 m. a 18,29 m. długości i 6,10 a 8,23 m. szerokości. Wysokość siatki powinna mieścić się na środku w przedziale 0,800-0,914 m.
Oczywiście ze względu na dostępną przestrzeń lub poziom zaawansowania graczy, powierzchnia kortów tenisowych może być modyfikowana. Popularną formą rozgrzewki jest gra w karach serwisowych, natomiast dla graczy początkujących jedynym wymiarem kortu w zasadzie często bywa wyłącznie wysokość siatki, bez żadnych ograniczeń przestrzennych, aby móc skupić się na przebijaniu piłki na drugą stronę.
Jako ciekawostkę przytoczyć można przykład pierwotnych zasad tenisa autorstwa brytyjskiego majora Waltera Cloptona Wingfielda, według których powierzchnia kortu tenisowego była kształtu trapezowej klepsydry zwężającej się przy siatce. Ówczesna powierzchnia kortu tenisowego zawdzięcza swój kształt panom: H.C. Marshallowi, C. Heathcotowi oraz J.H. Walshowi, którzy na trawiastych kortach Wimbledonu pod koniec XIX wieku zmodyfikowali trapezowy kształt kortu na prostokąt o wymiarach aktualnych po dzień dzisiejszy.