x
ZADAJ PYTANIE
Masz jakieś pytanie? Zadaj je autorowi?
WYBIERZ DYSCYPLINĘ SPORTU
Taniec towarzyski jest aktywnością, w której sport spotyka się ze sztuką. Jest bardzo wymagający fizycznie, ale też niezwykle piękny i emocjonujący. Stanowi wspaniałą formę ruchu dla osób w każdym wieku. Tańczyć mogą bowiem zarówno dzieci jak i osoby dorosłe oraz seniorzy. Na naukę tańca nigdy nie jest za późno. Oczywiście nie każdy ma szansę brać udział w turniejach tanecznych, ale trenować hobbystycznie mogą już wszyscy. W Polsce istnieje wiele szkół tańca, w których nauczyć się można różnego rodzaju tańca od podstaw. Są także szkoły, które prowadzą zajęcia dla osób zaawansowanych. Każdy pasjonat tej aktywności znajdzie więc zajęcia idealnie dobrane do swoich potrzeb, możliwości i umiejętności. Jeśli i Ty interesujesz się tańcem towarzyskim i chcesz zgłębić swoją wiedzę dotyczącą jego historii, rodzajów oraz korzyści, które ze sobą niesie, przeczytaj nasz poradnik.
Jak każdy inny rodzaj tańca, także i taniec towarzyski jest dyscypliną, która poprzez ruch pomaga wyrażać emocje. Aby robić to prawidłowo, należy jednak nauczyć się jego techniki. Bez względu na to, czy bierze się udział w zawodach tanecznych czy tańczy się hobbystycznie, tańce towarzyskie wykonuje się w parach. Dlatego tak istotne jest, aby zapoznać się z konkretnymi figurami i krokami. W duecie należy bowiem zgrać ze sobą każdy element układu tanecznego, dlatego nie ma w nim miejsca na błędy.
Z zasady, w parze prowadzi mężczyzna. Kobieta więc musi dotrzymywać mu kroku. Taniec towarzyski nie jest jednolity. Dzieli się na liczne tańce turniejowe i jeszcze liczniejsze tańce użytkowe. Turniejowe zaś także mają swój podział. W ich skład wchodzą bowiem tańce latynoamerykańskie oraz tańce standardowe. Każdy rodzaj tańca charakteryzuje się innym schematem poruszania się, charakterem tanecznych układów a także oczywiście odmienną muzyką i ubiorem. Jak wiadomo, również pochodzenie tańców różni się od siebie znacząco. Mimo, że składa się z tak wielu różnorodnych rodzajów, taniec towarzyski reprezentowany jest przez tancerzy z całego świata w różnego rodzaju turniejach i zawodach. Ich głównym organizatorem są Międzynarodowe Związki Taneczne, takie jak m.in. WADF (World Artistic Dance Federation), WDSF (World Dancesport Federation), WDC (World Dance Council) i IDSA (International Dance Sport Association). W naszym kraju za organizowanie zawodów i turniejów odpowiada natomiast PTT, czyli Polskie Towarzystwo Taneczne, FTS, czyli Federacja Tańca Sportowego i Polski Taniec SA.
Początki tańców towarzyskich sięgają początku XX wieku. Nie są to więc tańce wiekowe. Stanowią połączenie wcześniejszych tańców salonowych oraz zabaw ludowych. Początkowo, tańce ludowe wykonywali jedynie ludzie należący do klas niższych.
Klasy wyższe natomiast skupiały się na tańcach dworskich. Stopniowo rodzaje te przenikały się, aż do powstania tańców towarzyskich. Swój rozkwit zawdzięczają latom dwudziestym XX wieku, kiedy to z powodu popularyzacji muzyki jazzowej, zaczęto powoływać do życia zupełnie nowe style taneczne. Nie da się szczegółowo opisać historii tańców towarzyskich, ponieważ powstawały one w różnych zakątkach świata i w różnym czasie. Poszczególne rodzaje różnią się między sobą nie tylko datą i miejscem powstania, ale również charakterem i muzyką.
Tańce towarzyskie dzielą się na tańce użytkowe i tańce turniejowe. Te drugie zaś składają się z tańców standardowych i tańców latynoamerykańskich. Tańce użytkowe, mimo ogromnej popularności, którą cieszą się wśród kobiet i mężczyzn na całym świecie, nie są oceniane na żadnych oficjalnych turniejach tanecznych, organizowanych przez międzynarodowe organizacje taneczne. Tańczy się je więc jedynie hobbystycznie. Bez względu na ich przynależność do danej grupy, każdy z nich posiada swój indywidualny charakter, genezę powstania oraz schemat kroków.
Wśród rodzajów użytkowych znajdują się tańce takie jak: american smooth, kizomba, reggaeton, bachata, charleston, rock and roll, beguine, conga, salsa, blues rock, country – dance, shimmy, boogie, Lambeth walk, slow-fox, boogie-woogie, madison, tango argentyńskie, boston, mambo, twist, calypso, merengue, two-step, carioca, polka czeska, one-step oraz swing.
Tańce standardowe cechują się klasą i elegancją. Ubiory, w których się je wykonuje, charakteryzują się dostojnością i powagą. Kobiety tańczą we wspaniałych, długich sukniach i butach na obcasie. Mężczyźni zaś we frakach i lakierowanych pantoflach. Nadaje to tańcu szyku i wytworności. Do tańców standardowych należą: walc angielski, walc wiedeński, tango, foxtrot oraz quickstep.
Ten taniec wykonuje się na turniejach jako pierwszy. Pochodzi z Anglii i jak sama nazwa wskazuje, posiada ścisły związek z walcem wiedeńskim. Po raz pierwszy wykonano go w 1921 roku w swojej ojczyźnie. Jest stosunkowo wolny. Tańczy się go w tempie 30 taktów na minutę. Najbardziej znane figury walca angielskiego to między innymi: chasse, fallaway, wirówka, whisk, promenada, skrzydełko oraz obroty w lewo i w prawo.
Ten rodzaj wykonuje się na turniejach tańca jako drugi. Pochodzi z Montevideo w Urugwaju i z Buenos Aires w Argentynie. Taniec ten rozwinął się najintensywniej w drugiej połowie XIX wieku. Inspiracje do niego czerpano z kubańskiego tańca zwanego habanerą oraz hiszpańskiego tańca flamenco. Obecnie rozróżnia się kilka odmian tanga, na przykład tango milonga, tango fińskie, tango vals, tango amerykańskie i tango międzynarodowe.
Na turniejach wykonywany jest jako trzeci z kolei. Jak sugeruje nam nazwa, wywodzi się on z Wiednia. Pierwszy pokaz tego tańca towarzyskiego datuje się na rok 1815. Zaprezentowano go bowiem w czasie trwania Kongresu Wiedeńskiego. Jest to prawdopodobnie najbardziej elegancki rodzaj towarzyskiego tańca. Charakteryzuje się on niezwykłą płynnością podczas przechodzenia z jednej figury tanecznej do drugiej oraz stosunkowo dużą liczbą obrotów.
Ten taniec wykonuje się na turniejach jako czwarty. Powstał w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej. Do Europy dotarł w roku 1918. Fokstrot wchodzi w skład tańców swingowych. Jego cechą charakterystyczną jest naprzemienna zmiana tempa. Tańczy się go bowiem raz szybko a raz wolno, choć jest to mimo wszystko taniec o dużej płynności. Swoją nazwę zawdzięcza Harry’emu Foksowi, któremu zawdzięczamy wprowadzenie do tańca tak zwanych kroków kłusujących. Fokstrot nazywany jest najtrudniejszym spacerem świata. Jest on bowiem niezwykle skomplikowany pod względem technicznym. Foxtrot wykonuje się w szybkim tempie, które zazwyczaj wynosi 30 taktów na minutę.
Taniec ten wykonywany jest na turniejach jako piąty z kolei. Jego ojczyzną są Stany Zjednoczone Ameryki Północnej. Początki tego tańca sięgają lat dwudziestych XX wieku. W Europie zaś gości on od dopiero od drugiej połowy tego samego stulecia. Zaliczany jest on do tańców swingowych. Charakteryzuje się on bowiem wieloma różnymi podskokami, które przywodzą na myśl bieganie po parkiecie. Figury te wykonywane są jednak w taki sposób, że tancerze zyskują efekt przypominający unoszenie się nad powierzchnią podłogi. Quickstep jest tańcem szybkim. Wykonywany jest bowiem w tempie 48 taktów na minutę.
Tańce latynoamerykańskie to drugie, po standardowych, tańce turniejowe. Tak jak w przypadku tańców standardowych, także latynoamerykańskie wykonywane są w parach, w których mężczyzna prowadzi kobietę. Latynoamerykańska grupa tańców jest jednak zdecydowanie bardziej energiczna. Cechuje się niezwykłą efektownością wariacji tanecznych i dużą dynamiką.
Stroje nie są już tak eleganckie i stonowane jak w tańcach standardowych. Nie obowiązują tu długie suknie i szykowne fraki. Charakteryzują się natomiast bogatymi zdobieniami i różnorodnością pod względem kolorystycznym. Kobiety tańczą w krótkich sukienkach z dużą ilością frędzli i cekinów. Mężczyźni natomiast w obcisłych, błyszczących strojach jednoczęściowych. Wśród tańców latynoamerykańskich, które obejrzeć można na międzynarodowych turniejach, znajdują się: samba, rumba, jive, cha-cha oraz pasodoble.
Samba jest tańcem brazylijskim, który na turniejach tańczona jest jako pierwsza w kolejności. Prawdopodobnie wywodzi się ona z tańców afrykańskich ludów Bantu, które zamieszkiwały środkową i północną część kontynentu. Turniejową sambę tańczy się po kole, podobnie jak wspomniane tańce afrykańskie. Charakteryzuje się niezwykle energiczną i mocną pracą bioder i stóp oraz niesamowicie szybkim tempem. Sambę tańczy się bowiem w tempie aż 56 taktów na minutę.
Rumba jest tańcem niezwykle efektownym i pełnym emocji. Nie bez powodu nazywa się ją tańcem miłości lub namiętności. Posiada afrykańskie korzenie, które sięgają drugiej połowy XIX wieku. Krok podstawowy w rumbie odbywa się w schemacie ruchów: wolny-szybki-szybki. Podobnie jak wiele innych tańców latynoamerykańskich, także rumba opiera się na przeprostowanych kolanach i intensywnej pracy bioder. Zadaniem partnerki w duecie jest kuszenie partnera, uwodzenie go i zwodzenie. Taniec ten przypomina grę pomiędzy kochankami. Mimo, że odgrywa się go w dwóch rytmach, square i cubana, tylko ten pierwszy obowiązuje na turniejach tańca towarzyskiego.
Jive’a przywieźli w roku 1940 do Europy amerykańscy żołnierze. Pochodzący z Ameryki taniec o początkowej nazwie Jitterbug, powstał po 1910 roku. Cechuje się dużą dynamiką i silną ekspresją. Najbardziej znanymi figurami jive’a są american spin, chicken walk, fall away rock, rock step oraz chasse w prawo i w lewo. W tańcu tym często wykorzystuje się kopnięcia i przeciągnięcia pozycji.
Taniec ten powstał na Kubie. Jest oceniany na turniejach jako drugi z kolei. Stanowi swoiste połączenie tańców latynoamerykańskich, takich jak mambo i rumba. Najbardziej znane figury tego wspaniałego tańca to ósemki, ronda, timestepy i lockstepy, których cechą charakterystyczną są wyprostowane ponad stan kolana. Cha-cha tańczona jest bowiem na przeprostowanych nogach. Podstawowy krok taneczny w cha-chy to chasse. Jest to krok wykonywany w systemie odstaw-dostaw-odstaw. Zawodnicy tańczą niezwykle energicznie. Liczą się tu bowiem silne nogi i ponętna praca bioder. Tancerze rywalizują w tempie od 32 do 33 taktów na minutę.
W języku hiszpańskim pasodoble oznacza podwójny krok. Taniec ten wywodzi się bowiem z Półwyspu Iberyjskiego. Jego tematyką jest nawiązanie do tradycji wywodzących się z corridy. Pasodoble przywodzi na myśl walkę torreadora z bykiem. Rolę płachty oraz zwierzęcia odgrywa tutaj partnerka. Rolę toreadora zaś, oczywiście partner. Taniec ten stanowi swoisty spektakl. Rozpoczyna go wejście na arenę. Następnie tancerze przechodzą do zaprezentowania widzom i sędziom walki toreadora z bykiem. Walka kończy się śmiercią zwierzęcia. Koniec pokazu stanowi parada po zakończeniu walki. Charakterystycznym elementem pasodoble jest muzyka. Jej tempo, 60 taktów na minutę, jest narastające i przypomina marsz.
